Η Mary Shelley, η «μητέρα» του Φρανκενστάιν, διαδίδει το αρχέτυπο του «τρελού επιστήμονα». Στο βιβλίο της, ο γιατρός ήταν τόσο εμμονή με την ιδέα του να αναβιώσει άψυχο θέμα που του έριξε τόσο κοινή λογική όσο και ηθικά πρότυπα.
Αλλά το ίδιο συμβαίνει και στην πραγματική ζωή. Πολλοί επιστήμονες, ακόμη και κατά τη διάρκεια της ζωής τους με το παρατσούκλι "τρελό" πραγματοποίησαν πειράματα, εξισορροπώντας την άκρη των νομικών και ηθικών αρχών (και μερικές φορές υπερβαίνουν αυτήν τη γραμμή).
Σας παρουσιάζουμε κορυφαίοι 5 τρελοί επιστήμονες.
5. Robert Cornish
Ο Δρ Ρόμπερτ Κορνίς είχε εμμονή με το να γίνει ανιχνευτής. Πίστευε ότι ένα μη πολύ χαλασμένο και πρόσφατα νεκρό σώμα θα μπορούσε να αποκατασταθεί με μια μεγάλη δόση αντιπηκτικών και ένα τραπέζι ταλάντευσης, που θα ταλαντούσε το σώμα για να "επανεκκινήσει" την κυκλοφορία του αίματος.
Παράξενο, αλλά αληθινό: Ο Cornish κατάφερε να αναζωογονήσει δύο σκυλιά - Lazarus IV και V, που σκοτώθηκαν από υπερβολική δόση αιθέρα. Ο γιατρός έχει υποβάλει επανειλημμένα αναφορές στις φυλακές για να του επιτρέψει να χρησιμοποιήσει τα σώματα των εκτελεσθέντων εγκληματιών. Το 1948, ο Cornish ήρθε σε επαφή με τον δολοφόνο Thomas McGonigal, ο οποίος περίμενε ένα θάλαμο φυσικού αερίου. Ήταν πρόθυμος να δανείσει το σώμα του για να βιώσει. Το πρόβλημα ήταν ότι ο επιστήμονας χρειαζόταν το σώμα αμέσως μετά την εκτέλεση και οι αρχές φοβόντουσαν ότι ο κινούμενος εγκληματίας θα απελευθερωθεί (δεν μπορείς να εκτελεστείς δύο φορές για ένα έγκλημα). Ως αποτέλεσμα, το αίτημα της McGonigal για ανάνηψη απορρίφθηκε και ο Cornish άλλαξε πειράματα.
4. Αλέξανδρος Μπογκντάνοφ
Η βαθμολογία των τρελών επιστημόνων δεν μπορούσε να κάνει χωρίς έναν εκπρόσωπο της Ρωσίας. Σε αντίθεση με τον Cornish, ο οποίος έγινε εμμονή με μια ιδέα, ο Bogdanov, ένας επαναστάτης και εξέχων συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας, είχε ευρεία ενδιαφέροντα. Ειδικότερα, ειδικεύτηκε στην έρευνα αίματος. Η επιρροή και το καθεστώς του οδήγησαν στη δημιουργία του Ινστιτούτου Μετάγγισης Αίματος το 1926. Στο τέλος, πείστηκε ότι οι μεταγγίσεις αίματος θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την αναζωογόνηση, και πιθανώς να επεκτείνει τη ζωή του ανθρώπινου σώματος.
Ο Μπογκντάνοφ υπέβαλε το σώμα του σε πολλές μεταγγίσεις αίματος. Κατά ειρωνικό τρόπο, το 1928, ο επιστήμονας πέθανε λόγω αιμολυτικής αντίδρασης μετάγγισης μετά από μετάγγιση αίματος ενός ασθενούς με ελονοσία.
3. Giles Brindley
Αυτός ο Βρετανός φυσιολόγος έφερε επανάσταση στην ενέσιμη διαχείριση της στυτικής δυσλειτουργίας και θυμάται για την ομιλία του στη συνάντηση του Urology Association στο Λας Βέγκας, 1983.
Μίλησε για τις επιτυχημένες εμπειρίες του στη θεραπεία της στυτικής δυσλειτουργίας με ενέσεις παπαβερίνης. Κατά τη διάρκεια της διάλεξης, ο 57χρονος ο γιατρός έδειξε διαφάνειες του όρθιου πέους του και στη συνέχεια έβγαλε το παντελόνι τουνα δείξει ότι η θεραπεία με παπαβερίνη μπορεί να προκαλέσει στύση χωρίς ερωτική διέγερση. Ο Μπρίντλεϊ έκανε μια ένεση πριν από τη διάλεξη. Ο ίδιος χτύπησε, έτσι ώστε οι πρώτες σειρές θεατών να μπορούν να εκτιμήσουν το βαθμό διόγκωσης των γεννητικών οργάνων.
Τα έργα του αποτέλεσαν τη βάση πολλών σύγχρονων σημαίνει ισχύς, τα καλύτερα από αυτά που δημοσιεύσαμε νωρίτερα.
2. Paracelsus
Ελβετός επιστήμονας του 16ου αιώνα έγινε ο ιδρυτής της τοξικολογίας... Υποστήριξε ότι μικρές δόσεις τοξικών ουσιών μπορούν να χρησιμοποιηθούν προς όφελος και ότι μόνο η δόση καθορίζει εάν μια ουσία είναι φάρμακο ή δηλητήριο.
Ένας ειδικός στην ιατρική και τη φιλοσοφία δεν ήταν επίσης ξένος για την αλχημεία και τον αποκρυφισμό. Το 1537, έγραψε το De Rerum Naturae, στο οποίο περιέγραψε μερικά από τα αλχημικά μυστικά του, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας του ομοφυλοφίλου, ενός μικροσκοπικού τεχνητού ανθρώπου.
1. Wendell Johnson
Ο ψυχολόγος του Κρατικού Πανεπιστημίου της Αϊόβα είναι λυπημένος γνωστός για το τρελό πείραμα της λογοθεραπείαςδιεξήχθη το 1939. Παρακολούθησαν 22 παιδιά που δεν είχαν γονείς.
Ο Τζόνσον και η μεταπτυχιακή του φοιτητής Μαρία Τούντορ χώρισαν τα παιδιά σε δύο ομάδες των 11. Τα μισά από τα παιδιά σε κάθε ομάδα ήταν τραυλιστές και τα άλλα μισά μιλούσαν κανονικά.
Η ευτυχισμένη ομάδα υποβλήθηκε σε θετική θεραπεία λόγου. Σε αυτήν την ομάδα, τα παιδιά είπαν ότι η ομιλία τους ήταν πολύ σωστή και σαφής.
Σε μια άλλη ομάδα, τα παιδιά χλευάστηκαν για 6 μήνες για να δουν πώς θα επηρέαζε το τραύλισμά τους.
Μερικά από τα παιδιά που κατέληξαν στη δεύτερη ομάδα δεν είχαν προβλήματα ομιλίας πριν από το πείραμα. Και μετά, εμφανίστηκαν έντονα συμπτώματα τραυλισμού και σταθεροποιήθηκαν για τη ζωή.