10 μεγαλύτεροι στρατιωτικοί ηγέτες στην ιστορία

Οι πόλεμοι αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης. Και υπάρχουν άνθρωποι των οποίων η τακτική και στρατηγική ιδιοφυΐα αποκαλύπτεται πλήρως μόνο κατά τη διάρκεια στρατιωτικών επιχειρήσεων. Καλούνται οι καλύτεροι στρατηγοί στην ιστορία... Σας παρουσιάζουμε τους 10 μεγαλύτερους από αυτούς σήμερα.

10. Κωνσταντίνος Ροκοσόφσκι (1896-1968)

Ένας από τους διάσημους στρατιωτικούς ηγέτες της Νίκης ήταν το μόνο πρόσωπο στην ιστορία της ΕΣΣΔ που έγινε στρατάρχης δύο χωρών ταυτόχρονα: της Πολωνίας και της Σοβιετικής Ένωσης.

Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, ο Ροκοσόβσκι επιβλέπει τόσο σημαντικές επιχειρήσεις όπως η Μάχη της Μόσχας (1941), η Μάχη του Στάλινγκραντ και η Μάχη του Κούρσκ (1942 και 1943).

Ωστόσο, το ηγετικό του ταλέντο αποκαλύφθηκε πλήρως κατά την απελευθέρωση της Λευκορωσίας το 1944. Μετά από πρόταση του Ροκοσόφσκι, τα στρατεύματα του 1ου Λευκορωσικού Μετώπου χτύπησαν ταυτόχρονα σε δύο κύριες κατευθύνσεις, στερώντας από τους Γερμανούς την ευκαιρία να ελιχθούν τα αποθέματά τους. Η καλά προετοιμασμένη παραπληροφόρηση έδωσε στη γερμανική διοίκηση μια ψευδή ιδέα για τον τόπο της γενικής επίθεσης.

Σύμφωνα με πολλούς ιστορικούς, κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Bagration, τα γερμανικά στρατεύματα υπέστησαν τη μεγαλύτερη ήττα τους στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο.

9. Ναπολέοντα (1769-1821)

Ο στρατηγός, ο πρώτος πρόξενος και τελικά ο αυτοκράτορας της Γαλλίας κέρδισε πολλές μάχες, πολεμώντας κυρίως την υπόλοιπη Ευρώπη. Ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Ιταλίας, υποχρέωσε την Ισπανία να βοηθήσει τη Γαλλία με χρήματα και στόλο, και έδωσε την Ολλανδία στον αδερφό του Λούις. Και αυτό είναι μόνο ένα μικρό μέρος των στρατιωτικών του επιτευγμάτων.

Η τύχη άλλαξε σε Ναπολέοντα το 1812 όταν εισέβαλε στη Ρωσία. Μετά τις πρώτες επιτυχίες, τη σύλληψη του Σμόλενσκ και την έρημη Μόσχα, ο στρατός του Ναπολέοντα υπέστη μια σειρά από ήττες, κυρίως λόγω του μεγάλου κομματικού κινήματος. Ο Ναπολέων κατέφυγε στη Γαλλία, χάνοντας το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του.

Αναγκασμένος να παραδοθεί μετά την τιτανική μάχη της Λειψίας το 1813 και να παραιτηθεί για πρώτη φορά το 1814, ο Ναπολέων εξορίστηκε στο νησί της Έλβας. Ωστόσο, κατάφερε να επιστρέψει στο γαλλικό θρόνο για 100 ημέρες το 1815, ηττήθηκε από τον Blucher και τον Ουέλλινγκτον στη Μάχη του Βατερλώ, και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του στην Αγία Έλενα προσπαθώντας να εξηγήσει σε οποιονδήποτε ακούει γιατί εξακολουθεί να είναι ο καλύτερος στρατηγός. στην ιστορία.

8. Μιχαήλ Κουτούζοφ (1745-1813)

Ένας από τους μεγαλύτερους στρατιωτικούς ηγέτες στη ρωσική ιστορία δεν ήταν «ψήγμα από την ενδοχώρα». Απέκτησε τη στρατιωτική του εμπειρία υπό τη διοίκηση αστεριών στρατιωτικών υποθέσεων όπως ο P. A. Rumyantsev και ο A. V. Suvorov.

Το στρατιωτικό ταλέντο του Kutuzov αποκαλύφθηκε σαφέστερα στην αντιπαράθεση με έναν άλλο μεγάλο διοικητή - τον Ναπολέοντα Μποναπάρτη. Προτίμησε να φροντίσει τους στρατιώτες και να μην κάνει μάχες μεγάλης κλίμακας με τους Γάλλους, δίνοντας τη μοναδική γενική μάχη κοντά στο χωριό Μποροδίνο. Οι σύγχρονοι ιστορικοί πιστεύουν ότι η έλλειψη νίκης στο Borodino ήταν ένας από τους κύριους παράγοντες για την ήττα του Ναπολέοντα.

Ο Ναπολέων Βοναπάρτης δεν είχε πολύ σεβασμό για τους αντιπάλους του, ούτε έδωσε μια δυνατή λέξη για αυτούς. Ωστόσο, έκανε μια εξαίρεση για τον Kutuzov, εξηγώντας την αποτυχία της ρωσικής εκστρατείας από «ανελέητους Ρώσους παγετούς».

7. Αλέξανδρος Σουβόροφ (1730-1800)

Ένας από τους καλύτερους στρατιωτικούς ηγέτες στον κόσμο δεν έχει χάσει ούτε μια μάχη σε ολόκληρη τη στρατιωτική του καριέρα. Και συμμετείχε σε περισσότερες από 60 μεγάλες μάχες.

Μεταξύ των πιο διάσημων στρατιωτικών εκστρατειών του Suvorov περιλαμβάνονται: η σύλληψη του Izmail και οι ιταλικές και ελβετικές εκστρατείες.

• Το Izmail - ένα τουρκικό φρούριο, χτισμένο σύμφωνα με τις τελευταίες (για εκείνη την εποχή) απαιτήσεις της δουλείας, θεωρήθηκε απόρθητο. Ο Σουβόροφ διέταξε τη δημιουργία ενός στρατοπέδου εκπαίδευσης που μιμείται την τάφρο και το προμαχώνα του φρουρίου Izmail. Μετά από οκτώ ημέρες εκπαίδευσης, τα ρωσικά στρατεύματα εισέβαλαν στον Ισμαήλ.
• Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας στη Βόρεια Ιταλία, τα ρωσικά στρατεύματα υπό την ηγεσία του Σουβόροφ απελευθέρωσαν τους Ιταλούς από τον κανόνα του γαλλικού καταλόγου. Και ο ίδιος ο μετρητής έλαβε από τον βασιλιά της Σαρδηνίας την υπέροχη τάξη του «Μεγάλου στρατάρχη των στρατευμάτων του Πεδεμοντίου»
• Κατά τη διάρκεια της 17ήμερης ελβετικής εκστρατείας, πραγματοποιήθηκε η περίφημη διέλευση του Suvorov στις Άλπεις. Μετά την καταιγίδα του Αγίου Γκοτθάρδου και τη σύλληψη της Γέφυρας του Διαβόλου, εξαντλημένοι και πεινασμένοι Ρώσοι στρατιώτες πήγαν στην πόλη Altdorf, από την οποία δεν υπήρχε άλλος δρόμος μέσα από τα βουνά. Ο Suvorov και οι θαυματουργοί ήρωές του έπρεπε να διασχίσουν το Rostock Ridge και την Muoten Valley με τους τραυματισμένους συντρόφους, τις προμήθειες και τα όπλα τους χωρίς κανένα εξοπλισμό αναρρίχησης. Δυστυχώς, λόγω των πολυάριθμων προδοσιών των Αυστριακών, η ελβετική εκστρατεία δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί όπως είχε προγραμματιστεί στην Αγία Πετρούπολη. Οι Γάλλοι δεν ηττήθηκαν και το ρωσικό σώμα του στρατηγού Ρίμσκι-Κορσάκοφ καταστράφηκε εντελώς.

6. Frederick II της Πρωσίας (1712-1786)

Έχοντας διπλασιάσει την επικράτεια της Πρωσίας κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, ο Φρέντερικ, με το παρατσούκλι του Μεγάλου από τους συγχρόνους του, πολέμησε με τους Ρώσους, τους Σαξόνους, τους Γάλλους, τους Σουηδούς και τους Αυστριακούς. Στις μάχες του Rosbach και του Leuthen, κατέκτησε γενναία δυνάμεις περισσότερο από το διπλάσιο των δικών του, κυρίως λόγω δύο δεξιοτήτων που θεωρούσε το κλειδί της νίκης: ταχύτητα λήψης αποφάσεων και ταχύτητα αστραπής της εφαρμογής τους.

Ο Ναπολέων, κατά την εισβολή στην Πρωσία, είπε για τον Φρέντερικ: «Αν αυτός ο άνθρωπος ήταν ακόμα ζωντανός, δεν θα ήμουν εδώ». Ο Φρέντερικ πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του το 1786.

5. Jan Zizka (1360-1424)

Αυτός ο Τσέχος διοικητής και ηγέτης των Χουσιτών μπορεί δικαίως να ονομαστεί «ασβός μελιού» της εποχής του, για την ατρόμητη, σοβαρότητα και επινοητικότητα του. Κρίνουμε για τον εαυτό σου.

• Πριν γίνει ο ηγέτης των Χουσιτών (εκπρόσωποι του τσεχικού ρεφορμιστικού θρησκευτικού κινήματος), η Ζιζκά κατάφερε να πολεμήσει για τους Πολωνούς, τους Ούγγρους και τους Βρετανούς (αλλά αυτό δεν είναι ακριβές, καθώς δεν υπάρχουν αξιόπιστες πληροφορίες για την υπηρεσία του στον Χένρι τον Πέμπτο). Και στον ελεύθερο χρόνο του από τον πόλεμο, ήταν ο ηγέτης των ληστών, μετά τον οποίο αμνηστίστηκε από τον Τσέχο βασιλιά Wenceslas IV και έγινε δεκτός στην υπηρεσία του.
• Έχοντας χάσει το δεύτερο του μάτι κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του κάστρου του Ράμπι και έχοντας τελείως τυφλή, η Ζίζκα συνέχισε να ηγείται του στρατού. Πήρε σε ένα καροτσάκι, σε πλήρη θέα των στρατιωτών, έτσι ώστε να μην χάσουν την παρουσία τους. Εκεί που ο Jan έχασε το πρώτο του μάτι - η ιστορία είναι σιωπηλή.
• Τα «άρματα μάχης» της Ζιζκά, επίσης γνωστά ως «wagenburg» ή «ταμπόρ», ήταν αλυσοδεμένα καροτσάκια, πίσω από τα οποία κρύβονταν βαλλίστρες, ψαροτούφεκοι, ασπίδες και στρατεύματα προσγείωσης. Πριν από μια τέτοια ολόπλευρη άμυνα, το ιππικό ιππικό ήταν ανίσχυρο.
• Η Ίκα οδήγησε τους Χουσιίτες σε πολλούς πολέμους για πολλά χρόνια πριν πεθάνει από την πανούκλα. Πριν από το θάνατό του, ζήτησε να βγάλει το δέρμα του και να το τραβήξει σε ένα τύμπανο, έτσι ώστε μετά το θάνατο να τρομάξει τους εχθρούς.

4. Τζένγκις Χαν (1162-1227)

Υπό την ηγεσία αυτού του λαμπρού διοικητή, οι Μογγόλοι κατέλαβαν την Κίνα, την Κεντρική Ασία, τον Καύκασο και ακόμη και την Ανατολική Ευρώπη. Ο Τζένγκις Χαν (που ονομάστηκε Temuchin ή Temujin κατά τη γέννηση) ήταν συχνά αδίστακτος, καταστρέφοντας ολόκληρο τον πληθυσμό πολλών πόλεων που δεν παραδόθηκαν σε αυτόν.

Από την άλλη πλευρά, ήταν επίσης θρησκευτικά ανεκτικός, μια τακτική ιδιοφυΐα (εκλεπτυσμένη το υποτιθέμενο τέχνασμα υποχώρησης), και ένας κύριος της διατήρησης γραμμών προμήθειας για τη μεγαλύτερη ηπειρωτική αυτοκρατορία στην ανθρώπινη ιστορία.

3. Ιούλιος Καίσαρας (100-44 π.Χ.)

Είναι πιθανώς το πιο διάσημο από όλους τους αρχαίους Ρωμαίους. Μετά την κατάκτηση του Γαλατού, που επέκτεινε το έδαφος της Ρώμης στα Αγγλικά κανάλια και τον Ρήνο, ο Ιούλιος Καίσαρας έγινε ο πρώτος Ρωμαίος στρατηγός που πέρασε και τα δύο αυτά εμπόδια στο νερό. Υπό την ηγεσία του, οι ρωμαϊκές λεγεώνες εισέβαλαν στη Βρετανία.

Αυτά τα επιτεύγματα παρείχαν στον μεγάλο Ρωμαίο στρατηγό μια ασυναγώνιστη στρατιωτική δόξα που απειλούσε να ξεπεράσει τον Κνναίο Πομπήι, τον πρώην συμμαχικό του Τσαμάρα. Ο Πομπήι κατηγόρησε τον Καίσαρα για ανυπακοή και προδοσία και του διέταξε να διαλύσει το στρατό του και να επιστρέψει στη Ρώμη. Ο Καίσαρας αρνήθηκε και το 49 π.Χ. οδήγησε το στρατό του σε εμφύλιο πόλεμο, στον οποίο κέρδισε.

Χάρη στον Καίσαρα, η Ρώμη έγινε η μεγαλύτερη αυτοκρατορία στη Μεσόγειο.

Η δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα έγινε λίγο πριν υποτίθεται ότι πήγε σε μια εκστρατεία κατά της Παρθικής Αυτοκρατορίας.

2. Hannibal Barca (247-183 π.Χ.)

Ένας από τους μεγαλύτερους στρατιωτικούς ηγέτες της αρχαιότητας έπεσε στην ιστορία ως ο άνθρωπος που έφερε τη Ρώμη στα γόνατά της κατά τη διάρκεια του δεύτερου πολέμου Punic. Νίκησε τους Ρωμαίους στη λίμνη Trasimene και έχασε μόνο 1.500 στρατιώτες, κάτι που ήταν ασύγκριτο με τις απώλειες που υπέστη ο ρωμαϊκός στρατός (15 χιλιάδες στρατιώτες σκοτώθηκαν, 6 χιλιάδες αιχμάλωτοι).

Στις Κάννες, ο Hannibal έδειξε ένα από τα πρώτα παραδείγματα της τακτικής «τσιμπούρι». Το μεγαλύτερο μέρος του ρωμαϊκού στρατού κατέληξε σε ένα καζάνι από το οποίο δεν μπορούσαν να ξεφύγουν. Η Μάχη των Καννών μπήκε στα στρατιωτικά χρονικά ως ένα από τα πιο αιματηρά, σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις, 60 έως 70 χιλιάδες Ρωμαίοι πέθαναν. Ο Hannibal κατέλαβε τα Tarentum, Syracuse και Capua - την πιο σημαντική πόλη στην Ιταλία μετά τη Ρώμη.

Δυστυχώς για τον Hannibal, οι Ρωμαίοι συνειδητοποίησαν γρήγορα ότι η τακτική της «εγκατάλειψης της μάχης» και της απελευθέρωσης των πόλεων που κατέλαβαν οι Καρθαγενείς σήμαινε ότι ο στρατός της Καρχηδόνας μπορούσε να κυνηγήσει μόνο ρωμαϊκά στρατεύματα σε όλη την Ιταλία, προκαλώντας προβλήματα στον τοπικό πληθυσμό, αλλά σταδιακά εξαντλούσαν τη δύναμή τους. Τελικά, ο Hannibal αναγκάστηκε να υποχωρήσει στην Καρχηδόνα, όπου ηττήθηκε από τον Scipio στη Μάχη της Ζάμα.

1. Ο Μέγας Αλέξανδρος (356-323 π.Χ.)

Στη δυτική ιστοριογραφία, αυτός ο Μακεδόνας βασιλιάς είναι γνωστός ως ο Μέγας Αλέξανδρος. Κατάκτησε ένα απίστευτα απέραντο έδαφος για την εποχή του - από τη Μικρά Ασία, τη Συρία και την Αίγυπτο έως την Περσία, την Κεντρική Ασία και τις ακτές του Ινδού - ίδρυσε είκοσι ξεχωριστές πόλεις με το όνομά του, και συνέχισε να λατρεύεται ως Θεός σε πολλά εδάφη που κατακτήθηκαν από αυτόν για αιώνες.

Για τον μεγαλύτερο στρατιωτικό ηγέτη όλων των εποχών, ήταν σημαντικό όχι μόνο να είναι σε θέση να κερδίσει, αλλά και να ξέρει τι να κάνει με τη νίκη. Ο Αλέξανδρος αναγνώρισε τη σημασία των ανθρώπων που νίκησε και δεν προσπάθησε για την αφομοίωσή τους. Έφερε τον ελληνικό πολιτισμό, τη φιλοσοφία και την τεχνολογία στους κατακτημένους λαούς.

Ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε σε ηλικία 32 ετών, προτού πολλοί από τους άλλους διάσημους στρατιωτικούς ηγέτες αυτής της λίστας κέρδισαν την πρώτη τους νίκη.