Η πρακτική της καραντίνας έχει αλλάξει κατά τη διάρκεια των αιώνων. Ωστόσο, η έννοια της προστασίας της δημόσιας υγείας με τον περιορισμό της κυκλοφορίας εκείνων που ενδέχεται να έχουν σοβαρές ασθένειες παραμένει αμετάβλητη.
Παρόλο που η καραντίνα είναι συνήθως δυσάρεστη, το μόνο που μένει είναι να παρηγορήσετε ότι ήταν χειρότερο πριν. Η ιστορία γνωρίζει πολλά ενδιαφέροντα γεγονότα που σχετίζονται με την καραντίνα, μετά τα οποία τα σύγχρονα μέτρα μπορεί να φαίνονται ως η πιο τρυφερή ανησυχία για τον πληθυσμό.
10. Καραντίνα και Ιπποκράτης
Η ιδέα της απομόνωσης των ασθενών είναι πολύ παλιά. Ο Ιπποκράτης (460-370 π.Χ.), γνωστός ως ο πατέρας της σύγχρονης ιατρικής, συζήτησε την έννοια της καραντίνας στο έργο τριών τόμων για τις επιδημίες.
Αυτό είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον όταν θεωρείτε ότι ακόμη και στην εποχή του Ιπποκράτη, υπήρχε μια θεωρία ότι η ασθένεια εξαπλώνεται από μυσμούς. Οι γιατροί πίστευαν ότι τα miasms ήταν κακός αέρας που προερχόταν από τη σήψη οργανικής ύλης στο έδαφος.
9. Ετυμολογία της λέξης "καραντίνα"
Η λέξη "καραντίνα" χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στη δεκαετία του 1660 και περιγράφει "την περίοδο κατά την οποία είναι απομονωμένο ένα πλοίο που είναι ύποπτο ότι μεταφέρει την ασθένεια." Η καραντίνα δεν είναι εφευρεθεί, αλλά δανεισμένη λέξη που προήλθε από τον ιταλικό όρο quaranta giorni, που κυριολεκτικά σημαίνει «σαράντα ημέρες».
8. Η καραντίνα έχει σημαία
Η μαύρη και κίτρινη σημαία, που ονομάζεται επίσης "Yellow Jack", είναι το διεθνές σήμα καραντίνας.
Μια τέτοια σημαία έπεσε πάνω σε ένα πλοίο που έφτασε στο λιμάνι με πολλούς άρρωστους επί του σκάφους. Έτσι οι τοπικές αρχές θα μπορούσαν να μάθουν για το ξέσπασμα και να λάβουν αμέσως τα απαραίτητα μέτρα.
Αφού οι τοπικές αρχές αποφάσισαν ότι τα προβλήματα υγείας του πλοίου είχαν επιλυθεί και η απαγόρευση της καραντίνας καταργήθηκε, μια κίτρινη σημαία κυμάνθηκε στο πλοίο.
7. Η καραντίνα ως πολιτική
Το Quaranta giorni είναι μια βενετσιάνικη πολιτική που θεσπίστηκε για πρώτη φορά το 1377 για να προστατεύσει τη Βενετία από ένα από αυτά χειρότερες πανδημίες στην ανθρώπινη ιστορία.
Το λιμάνι της Αδριατικής Ραγκούσα (το σημερινό Ντουμπρόβνικ) ήταν ο πρώτος που ψήφισε νόμο που απαιτούσε την καραντίνα όλων των πλοίων και των εμπορικών τροχόσπιτων που έφθασαν.
Αρχικά, το Μεγάλο Συμβούλιο της Βενετίας αποφάσισε ότι οι ταξιδιώτες από περιοχές που έχουν μολυνθεί από πανώλης πρέπει να παραμείνουν απομονωμένοι για 30 ημέρες. Αυτή η περίοδος αργότερα επεκτάθηκε σε 40 ημέρες. Την 41η ημέρα, μια ιατρική επιτροπή επιβιβάστηκε στο σκάφος, το οποίο αποφάσισε εάν το πλοίο θα μπορούσε να πάει στο λιμάνι.
Μερικοί ιστορικοί θεωρούν το διάταγμα καραντίνας της Ραγκούσα ένα από τα υψηλότερα επιτεύγματα της μεσαιωνικής ιατρικής. Παραγγέλνοντας την απομόνωση υγιών ναυτικών και εμπόρων για 30 ημέρες, οι Βενετοί αξιωματούχοι έδειξαν αξιοσημείωτη κατανόηση της περιόδου επώασης. Οι νεοεισερχόμενοι μπορεί να μην είχαν συμπτώματα πανώλης, αλλά απομονώθηκαν αρκετά για να προσδιορίσουν εάν δεν ήταν πραγματικά άρρωστοι.
Το 1403, η Βενετία ίδρυσε τον πρώτο θαλάσσιο σταθμό καραντίνας στον κόσμο, ή lazaretto, στο νησί της εκκλησίας της Santa Maria di Nazareth. Το όνομα "Lazaretto" ήταν προς τιμήν του ζητιάνου Lazarus, προστάτη αγίου των λεπρών στον Καθολικισμό. Αργότερα, όλα τα νοσοκομεία καραντίνας που ιδρύθηκαν από Ενετούς στην Ευρώπη ονομάστηκαν «ιατρεία».
6. Η τιμή της καραντίνας 40 ημερών
Αξιωματούχοι της Βενετίας μπορεί να έχουν παραγγείλει καραντίνα 40 ημερών, επειδή αυτός ο αριθμός είχε μεγάλη συμβολική και θρησκευτική σημασία για τους μεσαιωνικούς χριστιανούς. Όταν ο Θεός προκάλεσε την Πλημμύρα, έβρεχε για 40 ημέρες και 40 νύχτες, και ο Ιησούς νηστεύτηκε στην έρημο για 40 ημέρες.
Ακόμα και πριν από την έναρξη της πανούκλας, η βιβλική έννοια μιας περιόδου καθαρισμού 40 ημερών υιοθετήθηκε από την υγειονομική περίθαλψη. Για παράδειγμα, μετά τον τοκετό, η μητέρα έπρεπε να ξεκουραστεί για 40 ημέρες.
5. Οι βασικές αρχές της καραντίνας αναφέρονται στη Βίβλο
Το Leviticus παρέχει οδηγίες σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης των «ακάθαρτων» ή λεπρών. Όποιος ανέπτυξε λευκά έλκη στο δέρμα έπρεπε να επικοινωνήσει αμέσως με τον ιερέα, ο οποίος απομόνωσε τον ασθενή για επτά ημέρες.
- "Την έβδομη ημέρα, ο ιερέας θα τον εξετάσει, και εάν το έλκος παραμείνει στη μορφή του και το έλκος δεν εξαπλωθεί στο δέρμα, τότε ο ιερέας πρέπει να τον περιορίσει για άλλες επτά ημέρες."
- "Την έβδομη ημέρα, ο ιερέας θα τον εξετάσει ξανά, και εάν το έλκος είναι λιγότερο εμφανές και το έλκος δεν έχει εξαπλωθεί στο δέρμα, τότε ο ιερέας πρέπει να τον δηλώσει καθαρό: αυτές είναι λειχήνες, και αφήστε τον να πλύνει τα ρούχα του και να είναι καθαρός."
- "Εάν οι λειχήνες αρχίσουν να εξαπλώνονται στο δέρμα, αφού ήρθε στον ιερέα για καθαρισμό, τότε πρέπει να εμφανιστεί ξανά στον ιερέα."
- «Ο ιερέας, βλέποντας ότι οι λειχήνες απλώνονται στο δέρμα, θα τον κηρύξει ακάθαρτο: είναι λέπρα». - Λευιτικό 13: 5-8
Οι άνθρωποι που κηρύχθηκαν «ακάθαρτοι» διατάχτηκαν να ζήσουν χωριστά, η κατοικία τους ήταν έξω από το στρατόπεδο.
4. Οι αστροναύτες "Apollo 11" βρίσκονταν σε καραντίνα για να αποτρέψουν τα "σεληνιακά έμβρυα"
Η θριαμβευτική επιστροφή της αποστολής Apollo 11 αποτέλεσε επίσης σοβαρή απειλή. Η διαστημική υπηρεσία της NASA δεν μπορούσε να είναι σίγουρη ότι τα σωματίδια σκόνης ή οι πιθανοί μικροοργανισμοί από τη Σελήνη θα ήταν ασφαλείς για τους γη.
Είναι αυτονόητο ότι η τυχαία απελευθέρωση της σεληνιακής πανούκλας θα μπορούσε να εξαλείψει όλη την καλή δημοσιότητα που δημιουργήθηκε από την αμερικανική προσγείωση στο φεγγάρι. Σε περίπτωση που η NASA αποφάσισε να δημιουργήσει καραντίνα τριών εβδομάδων για το πλήρωμα Apollo 11.
Ωστόσο, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, δεν αδράνουν, αλλά έγραψαν αναφορές, πήραν συνεντεύξεις και υποβλήθηκαν σε τακτικές ιατρικές εξετάσεις. Ωστόσο, δεν βρέθηκαν "σεληνιακά έμβρυα" στους αστροναύτες, και το απόγευμα της 10ης Αυγούστου 1969, στάλθηκαν στο σπίτι. Αλλά τα δείγματα του σεληνιακού εδάφους έπρεπε να παραμείνουν σε καραντίνα για πολύ περισσότερο - για μια περίοδο 50 έως 80 ημερών.
3. Η «Τυφοειδής Μαρία» και η καραντίνα της ζωής του
Ίσως το πιο διάσημο παράδειγμα καραντίνας στην αμερικανική ιστορία, το οποίο θίγει τις ανθρώπινες πολιτικές ελευθερίες ενάντια στη δημόσια προστασία, είναι η ιστορία της Mary Mallon, γνωστής ως "Typhoid Mary".
Ο πρώτος ασυμπτωματικός φορέας τυφοειδούς πυρετού στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν ένιωσε ποτέ άρρωστος, αλλά παρόλα αυτά διέδωσε την ασθένεια σε πλούσιες οικογένειες στις οποίες εργάστηκε ως μάγειρας.
Αξιωματούχοι απομόνωσαν τη Μαίρη στο νησί North Brother στη Νέα Υόρκη. Απελευθερώθηκε τρία χρόνια αργότερα, υποσχέθηκε υπό όρκο να μην μαγειρέψει για κανέναν άλλο. Ωστόσο, η Μαρία έσπασε τον όρκο της και συνέχισε να διαδίδει την ασθένεια, οπότε επέστρεψε στον Βόρειο Αδελφό, όπου η γυναίκα παρέμεινε απομονωμένη για το υπόλοιπο της ζωής της. Ταυτόχρονα, η "Τυφοειδής Μαρία" ήταν τοπική διασημότητα και έδωσε ακόμη συνεντεύξεις σε δημοσιογράφους. Αλλά κανένας από αυτούς δεν δέχτηκε ούτε ένα ποτήρι νερό από τα χέρια της.
2. Η καραντίνα είναι για τους φτωχούς και οι πλούσιοι μπορούν να μείνουν στο σπίτι τους
Το 1916, όταν μια επιδημία πολιομυελίτιδας έπληξε τους Νεοϋορκέζους, οι αρχές άρχισαν να χωρίζουν βίαια τα παιδιά από τους γονείς τους και να τα καραντίνα.
Ωστόσο, οι πλούσιοι γονείς θα μπορούσαν να κρατήσουν τα άρρωστα παιδιά τους στο σπίτι, εάν μπορούσαν να τους παρέχουν ξεχωριστό δωμάτιο και ιατρική περίθαλψη.Μέχρι τον Νοέμβριο, η επιδημία είχε περάσει, αλλά όχι πριν πεθάνουν περισσότεροι από 2.300 άνθρωποι, κυρίως νέοι.
1. Καραντίνα για κορίτσια με εύκολη αρετή
Ένα άλλο ενδιαφέρον γεγονός για την καραντίνα σχετίζεται με την περίοδο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή τη στιγμή, οι αμερικανικές αρχές έχουν καραντίσει (ή απλώς φυλακίσει) περισσότερες από 30.000 πόρνες σε μια προσπάθεια να περιοριστεί η εξάπλωση των σεξουαλικά μεταδιδόμενων ασθενειών. Ο ιστορικός Allan Brandt χαρακτήρισε την προσπάθεια «την πιο συντονισμένη επίθεση κατά των πολιτικών ελευθεριών στο όνομα της δημόσιας υγείας στην αμερικανική ιστορία».
Οι ιερείς αγάπης επί πληρωμή είχαν τη δυνατότητα να εγκαταλείψουν την καραντίνα μόλις επιβεβαιωθεί ότι δεν έχουν πλέον STD.