Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη με συγκλονιστικά επεισόδια και τρομακτικές ιστορίες, σε σύγκριση με τις οποίες κάθε ταινία τρόμου μοιάζει με παιδική ιστορία τρόμου.
Ακολουθούν τα 7 πιο τρομακτικά ιστορικά γεγονότα που μπορούν να χρησιμεύσουν (και μερικές φορές χρησιμεύουν) ως πηγή έμπνευσης για ένα παιχνίδι, ταινία ή βιβλίο.
7. Αποκάλυψη ζόμπι στο Ηνωμένο Βασίλειο
Οι ταινίες για τα ζόμπι δεν αποτελούν πλέον έκπληξη. Αμέτρητοι στρατοί των ζωντανών νεκρών που περιπλανιούνται άσκοπα στους δρόμους, ο πανικός των λίγων επιζώντων ... Αυτό συνέβη περίπου στην Αγγλία κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Πανούκλας (1665-1666).
Οι αρχές του Λονδίνου προσπάθησαν να περιορίσουν την εξάπλωση της ασθένειας με την απομόνωση των σπιτιών των ασθενών. Όλα τα μέλη της οικογένειας ενός ατόμου που πέθανε από την πανούκλα έπρεπε να μείνουν στο σπίτι τους για 40 ημέρες χωρίς να βγουν, και έτσι ώστε να μην παραβιαστεί η καραντίνα, υπήρχε ένας φύλακας κοντά στην πόρτα.
Δεδομένου ότι τα περισσότερα σπίτια είχαν ελάχιστη τροφή και φάρμακα, είναι εύκολο να φανταστεί κανείς την απελπισία και τον φόβο των ατόμων που βρίσκονται σε καραντίνα και την επιθυμία τους να φύγουν. Ήταν συνήθης πρακτική να σκοτώνεις φρουρούς και ένα τρελό θύμα της νόσου έφτασε μέχρι να φτιάξει σπιτικά εκρηκτικά.
6. Επίθεση των Νεκρών
Με αυτό το δημοκρατικό όνομα, το επεισόδιο της υπεράσπισης του φρουρίου Osovets κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου έπεσε στην ιστορία.
Οι Γερμανοί που πολιορκούν το φρούριο χρησιμοποίησαν μεγάλη ποσότητα υγρού χλωρίου εναντίον των υπερασπιστών του από την 13η εταιρεία του 226ου συντάγματος Zemlyansky. Και συμπλήρωσαν τη χημική επίθεση με πυροβολικό πυροβολικού, δημιουργώντας μια πραγματική κόλαση για τους Ρώσους, από την οποία κανείς δεν έπρεπε να φύγει ζωντανός.
«Δεν είχαμε μάσκες αερίων, έτσι τα αέρια προκάλεσαν τρομερούς τραυματισμούς και χημικά εγκαύματα. Όταν η αναπνοή βγήκε συριγμός και αιματηρός αφρός από τους πνεύμονες. Το δέρμα στα χέρια και τα πρόσωπα ήταν φουσκάλες. Τα κουρέλια με τα οποία τυλίξαμε τα πρόσωπά μας δεν βοήθησαν. Ωστόσο, το ρωσικό πυροβολικό άρχισε να λειτουργεί, στέλνοντας κέλυφος μετά κέλυφος από το πράσινο σύννεφο χλωρίου προς τους Πρώσους. Εδώ ο επικεφαλής του 2ου αμυντικού τμήματος του Osovets Svechnikov, κουνώντας από έναν φοβερό βήχα, έσκυψε: «Φίλοι μου, δεν θα πεθάνουμε από δηλητηρίαση όπως οι Πρώσοι-κατσαρίδες, θα τους δείξουμε έτσι ώστε να θυμούνται για πάντα!» - από τα απομνημονεύματα ενός συμμετέχοντα στις εκδηλώσεις, διοικητής μιας μισής εταιρείας της 13ης εταιρείας, Alexei Lepyoshkin.
Αυτή η επίθεση φοβόταν τους Γερμανούς τόσο πολύ που έσπευσαν να φύγουν από τους αιματηρούς, ακρωτηριασμένους ανθρώπους, και πολλοί πέθαναν από τη φωτιά του πυροβολικού του φρουρίου, κρέμονται στο δικό τους συρματοπλέγματα.
Αυτά τα γεγονότα αποτέλεσαν τη βάση για την ταινία μικρού μήκους Attack of the Dead: Osovets, που κυκλοφόρησε το 2018.
5. Οι στρατιώτες του Βατερλώ πήγαν λιπάσματα και οδοντοστοιχίες
Στις αρχές του 19ου αιώνα, πιστεύεται ευρέως στην Αγγλία ότι τα πλούσια σε ασβέστιο οστά ήταν πολύτιμο λίπασμα. Και για αρκετά χρόνια μετά την ήττα του Ναπολέοντα, οι πράκτορες των λιπασμάτων κτένισαν τα πεδία της μάχης.
Ανθρώπινα και οστά αλόγων ελήφθησαν από μέρη όπως το Austerlitz, το Leipzig και το Waterloo και στάλθηκαν για επεξεργασία, συνήθως στο Hull και στο Doncaster. Ακούγεται συγκλονιστικό σεβασμό για τους νεκρούς, αλλά οι καιροί ήταν διαφορετικοί.Κατά τη διάρκεια των αιώνων, τα πτώματα στα πεδία της μάχης λεηλατήθηκαν από άλλους στρατιώτες και ντόπιους αγρότες και οι Ναπολεόνιοι πόλεμοι δεν ήταν διαφορετικοί από τους άλλους.
Πολύ πριν από την άφιξη των εμπόρων οστών, πολλά σώματα στο Waterloo είχαν αφαιρεθεί από δόντια. Οι οδοντοστοιχίες που γίνονται από ανθρώπινα δόντια ονομάζονται "δόντια Waterloo" για πολλά χρόνια.
Η Μάχη του Βατερλώ προκάλεσε επίσης την ανάπτυξη του τουρισμού. Παραδόξως, υπάρχουν αναφορές ότι οι Βρετανοί περπατούσαν στο πεδίο της μάχης για να παρακολουθήσουν τη δράση σε πραγματικό χρόνο, όπως οι θεατές σε ένα αθλητικό παιχνίδι.
4. Ο Jack the Ripper δεν πιάστηκε ποτέ
Η ιστορία του Jack the Ripper ξεκίνησε στις 31 Αυγούστου 1888, όταν το σώμα μιας νεκρής γυναίκας βρέθηκε στην περιοχή Whitechapel. Ο λαιμός της σχίστηκε και η κοιλιά της άνοιξε.
Τρεις μήνες αργότερα, όταν τελείωσε αυτό που έγινε γνωστό ως το Φθινόπωρο της Τρομοκρατίας, τέσσερις άλλες γυναίκες υπέστησαν την ίδια τρομερή μοίρα.
Από την αρχή της έρευνας, η Scotland Yard ήταν μπερδεμένη. Το μόνο πράγμα που είναι γνωστό για τον Jack the Ripper είναι ότι σκότωσε γυναίκες. Σύμφωνα με τον Edmund Reed, έναν από τους ντετέκτιβ που ανατέθηκαν για τη διερεύνηση των δολοφονιών, όλα τα εγκλήματα του Τζακ ήταν παρόμοια:
- Και οι πέντε γυναίκες ήταν ενεργές ή πρώην πόρνες.
- όλα τα θύματα ήταν από την κατώτερη τάξη.
- όλοι ζούσαν κοντά ο ένας στον άλλο.
- και όλες οι δολοφονίες διαπράχθηκαν μετά το κλείσιμο των παμπ.
Στα βασικά γεγονότα του Reed, υπάρχει μια άλλη σημαντική λεπτομέρεια: κανείς δεν άκουσε ποτέ τις κραυγές για βοήθεια, κάτι που είναι πολύ ασυνήθιστο σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή όπως το Whitechapel. Κανένα από τα σώματα δεν έδειξε πληγές χαρακτηριστικές των προσπαθειών να αμυνθούν, όπως περικοπές ή μώλωπες στα χέρια και τους αντιβράχιες. Και βρέθηκαν τρία θύματα με αφαίρεση εσωτερικών οργάνων, τα οποία ο Τζακ πήρε μαζί του. Συνέδεσε το νεφρό ενός από τα θύματα στο γράμμα "From Hell", το οποίο έστειλε σε ένα από τα μέλη της επιτροπής επαγρύπνησης του Whitechapel. Η επιστολή λέει ότι το δεύτερο νεφρό «τηγανίστηκε και έφαγε από τον Jack the Ripper».
Μία από τις γυναίκες είπε στην αστυνομία ότι είχε δει το δεύτερο θύμα, την πόρνη Annie Chapman, συνοδευόμενη από μια «ξένη» μέσου ύψους, τυλιγμένη σε ένα σκοτεινό μανδύα. Αλλά αν ήταν ο Jack the Ripper ή ένας από τους πελάτες της Annie, δεν θα ξέρουμε ποτέ.
3. Το σώμα του Πάπα Πίου ΧΙΙ εξερράγη μετά το θάνατο
Ο Πάπας Πίος ΧΙΙ δεν ήθελε οι ταχτοφόροι να αφαιρέσουν εσωτερικά όργανα από το σώμα του μετά το θάνατο. Όλα έπρεπε να παραμείνουν στην ίδια κατάσταση «με την οποία ο Θεός το δημιούργησε». Ως εκ τούτου, ο Riccardo Galeazzi-Lisi, ο παθολόγος του ιατρού, χρησιμοποίησε μια νέα μέθοδο τακτίσματος, που αναπτύχθηκε από τον καθηγητή Neapolitan Oreste Nazzi.
Ο Galeazzi-Lisi ήλπιζε ότι το βαλσαμωμένο σώμα του Pius XII θα παραμείνει για πάντα στη φυσική του κατάσταση. Αλλά κάτι πήγε στραβά, και υπό την επήρεια της μεσογειακής θερμότητας, το σώμα του Πάπα άρχισε να αποσυντίθεται γρήγορα, κυριολεκτικά εκρήγνυται από το εσωτερικό. Και αυτό συνέβη κατά την τελετή κηδείας.
Η δυσωδία ήταν τόσο δυνατή που ακόμη και οι ένθερμοι στρατιώτες της Σκοτσέζικης Φρουράς, που φρουρούσαν την τιμητική φρουρά γύρω από το σώμα του πόντιφ, ένιωσαν άρρωστοι.
Ως αποτέλεσμα, το σώμα του Pius XII και το λατομείο Galeazzi-Lisi καταστράφηκαν την ίδια ημέρα. Αλλά αυτός ο γιατρός απέκτησε ένα αμφίβολο επίτευγμα, καθιστώντας το μοναδικό άτομο που απελάθηκε από το Βατικανό.
2. Ορφανά του Duplessis
Είναι τρομακτικό όταν ακόμη και ένα παιδί βασανίζεται. Τι μπορούμε να πούμε αν η μέτρηση φτάσει τις χιλιάδες. Αλλά ήταν έτσι στον τώρα ευημερούμενο και δημοκρατικό Καναδά, στην επαρχία του Κεμπέκ, κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης του Maurice Du Plessis (1940-1950).
Όλα τα τοπικά σχολεία, ορφανοτροφεία και νοσοκομεία τέθηκαν υπό την εξουσία της εκκλησίας. Και περίπου 20 χιλιάδες (σύμφωνα με άλλες πηγές - έως και 300 χιλιάδες) refuseniks, ορφανά, φερόμενα ως ψυχικά παιδιά, καθώς και παιδιά που γεννήθηκαν εκτός γάμου, έπεσαν υπό τον έλεγχο των μοναχών και του ιατρικού προσωπικού.
Πολλοί από αυτούς κακοποιήθηκαν σεξουαλικά, υποβλήθηκαν σε ιατρικά πειράματα, έλαβαν φάρμακα, ξυλοκοπήθηκαν και αναγκάστηκαν να εργαστούν σε ισότιμη βάση με τους ενήλικες.
Η αλήθεια για το τι συνέβη στα ορφανά του Du Plessis δεν άρχισε να εμφανίζεται μέχρι τη δεκαετία του 1990.Ωστόσο, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αρνήθηκε να αναλάβει την ευθύνη για το συμβάν.
1. Σειριακός δολοφόνος κατά τη διάρκεια του "London Blitz"
Από τις αρχές Σεπτεμβρίου 1940 έως τον Μάιο του 1941 η Μεγάλη Βρετανία βομβαρδίστηκε από τη ναζιστική Γερμανία. Αυτή τη φορά ήταν γνωστή ως "London Blitz" ή "Big Blitz". Αλλά οι βόμβες δεν ήταν ο μόνος κίνδυνος για τους κατοίκους της αγγλικής πρωτεύουσας.
Υπό την κάλυψη του σκοταδιού, η πόλη τρομοκρατήθηκε από τον σειριακό δολοφόνο Gordon Frederick Cummins, ο οποίος σκότωσε επτά γυναίκες. Τέσσερις από αυτούς πέθαναν.
Οι Cummins, με το παρατσούκλι "The Invisible Ripper", όπως και ο Jack the Ripper, ακρωτηριάζουν τα σώματα των θυμάτων του. Αλλά σε αντίθεση με τον αόριστο μανιακό του 19ου αιώνα, ο Cummins έπεσε στα χέρια της δικαιοσύνης.
Αυτό διευκολύνθηκε από ένα ατύχημα: όταν ο δολοφόνος χτύπησε σε ένα άλλο θύμα, υπήρχε ένας νυχτερινός αχθοφόρος, ο οποίος έριξε έναν φακό στο πρόσωπο της Cummins. Ο μανιακός διέφυγε, ρίχνοντας την αναπνευστική υπηρεσία. Η αστυνομία βρήκε τον ιδιοκτήτη χρησιμοποιώντας τον σειριακό αριθμό σε αυτό το αντικείμενο. Τα στοιχεία ήταν αρκετά για να καταδικάσουν το Λονδίνο Αόρατο Ripper σε θάνατο.